7 dagen volle overgave voor zwerfhonden
Geschreven door Diana
In oktober reisden we met 9 gepassioneerde vrijwilligers naar Calibrië. Een deel ging met de auto (volgeladen met kleden, mandjes, voer en verzorgingsspullen voor de honden in Italië) Het andere deel ging met het vliegtuig. (Reiskosten zijn op kosten van de vrijwilliger zelf)
Ik reisde met het vliegtuig en besloot te vliegen, en de eerste overnachting in een plaats genaamd Brindisi. Vanaf daar zou ik de volgende ochtend na een nacht slapen rijden naar Calibrië, helemaal in het zuiden van Italië. Na deze goede nacht ging ik vol goede moed de weg op.
Het andere deel van de vrijwilligers was al deels aan de slag, op het land van Concetta. Ze stuurde mij een directe locatie om heen te rijden. Met een vrij luxe huurauto onder mijn kont ging op op weg.
De eerste delen waren nog stads, maar na ongeveer een halfuur kwam ik in de bergen uit. Daar maakte ik slingerende routes, met uitzicht over zee, toen weer bergen, prachtige valleien en de mooiste uitzichten. Na een enkele koffiebreak (Want ja,..italy & Coffee) was ik bijna op plaats bestemming. Ik reed een stuk bergen in, de wegen werden slechter. Asfalt minder glad, en hier een daar een overleden dier langs de weg. Ik kreeg er de rillingen van. Op een gegeven moment moest ik een landweg in. Ik dacht nog, klopt dit wel? Maar de locatie gaf het aan en ik reed mijn auto erin. De weg was hobbelig en hield ineens op. Er waren wel rotsen en modder waar bandensporen in stonden. Ik besloot gewoond door te rijden. Met glibberende banden in de modder kwam ik aan bij een stuk, waar ik bekende auto’s zag en ook bekende gezichten aan het zweten zag.
Maar nog meer… Ik zag de honden!
Midden in de bergen was er een landgoed, met een hek eromheen. Vanaf die plek keek je uit over de bergen aan alle kanten. Achter dit hek zag ik alleen maar hondjes, puppy’s en nog meer honden. Ik begroette mijn mede vrijwilligers en besloot, op mijn witte sneakers gewoon pas te zetten op het land. Ik ging door de eerste poort, en daarna de tweede poort. De honden hadden niet veel nodig om mij te horen, en kwamen met een groot aantal tegelijk op me af. Sommigen roken eerst voorzichtig aan dat vreemde mens, anderen herkenden direct dat dit een mens was die weleens iets mee zou kunnen nemen!
Vieze pootjes, blubber en de geur van meerdere honden was aanwezig. Maar ach, wat een geweldige plaats. Ik maakte kennis met de honden en nam de omgeving in mij op. Er werd ondertussen flink geklust, gezaagd en gebouwd.
Lees blog 2 voor vervolg.
